Dag bloem, wat ben jij mooi!
Samen met een groepje kinderen loop ik over de dijk. De zon schijnt en de natuur omringt ons op zijn allermooist. Ik geniet! Even stilstaan bij hoe mooi het is. Het valt mij op dat de kinderen hetzelfde doen. Ik denk niet alleen dat ze genieten, ik weet het, lees het af op hun gezichten.
De kinderen ontdekken ondertussen van alles; takken, een boot die rustig langs vaart, een bankje om even op te rusten en bloemen die langs de kant van de dijk in volle bloei staan.
“Wauw, deze is mooi” roept een meisje. Ze zakt door haar knieën en bewondert in alle puurheid een paardenbloem. Er staan talloze paardenbloemen, maar deze paardenbloem verdient blijkbaar haar volle aandacht. Ze plukt de bloem en laat hem trots aan mij zien. Ik vang snel het moment in een foto. Ze vertelt over de bloem; welke kleur hij heeft, hoe hij ruikt, dat hij een korte steel heeft en ze probeert alle blaadjes te tellen. Ik geniet van alle informatie die zij mij geeft, hoef niets te zeggen of te vragen. Ze ervaart, ontdekt, leert en verwondert zelf… Vanuit haarzelf. Niet omdat ik dit van haar verlang. Ik ben daar alleen om de voorwaarden te scheppen en haar de omgeving te bieden waarin zij dit zelf kan doén. Hoe mooi is dat?